
Als leerlingen zelfs in taalvakken geen boeken meer hoeven lezen, wat zouden we dan willen dat ze nog in taal geïnteresseerd zijn, vraagt Michiel Wils.
De zwanenzang van de taalleraar is de kroniek van een aangekondigd drama. We vindengeen leraren Nederlands en Frans meer en de oorzaak daarvan is het perceptieprobleem van het talenonderwijs (DS 1 september). Hoe is het zover kunnen komen? Simpel. De liefde voor de taal zelf ziet zich niet meer vertaald in onze curricula: boeken lezen hoeft niet meer, de taal als studieobject is niet meer belangrijk en ook het culturele aspect hangt af van de goodwill en de kennis van de leraar.

Deze column van Barend Last verscheen eerder op zijn LinkedIn pagina. Er moet me wat van het hart. We hebben namelijk in Nederland een nieuwe nationale sport: het onderwijs bekritiseren alsof het een voetbalwedstrijd is. Schreeuwend, fluitend, met vurig negatieve leuzen, en af en toe een wc-rol of rookbom het veld op. En net zoals […]

Gastblogger Amy Auckland schreef een bespreking van een keynote lezing die Gert Biesta onlangs hield op de Learning and Teaching Conference 2023 in Edinburgh. Zij schrijft: We hebben professor Gert Biesta uitgenodigd om de openingsdag van de Learning and Teaching Conference 2023 af te sluiten met een ‘provocatie’.
Gert’s provocatie is een kritiek op de alomtegenwoordige verbeteragenda’s in het huidige onderwijsonderzoek, -beleid en -praktijk. Deze agenda’s zijn geworteld in het idee dat de ‘effectiviteit’ van het onderwijs kan (en moet) worden verbeterd door bepaalde interventies te identificeren en implementeren die een positief effect hebben op het leren van leerlingen, meestal gemeten in termen van verbeterde resultaten.

Cartoon: Fokke en Sukke: https://www.nrc.nl/nieuws/2023/06/23/fokke-sukke-a4167929 De beste humor heeft een kern van waarheid. Zo ook bovenstaande cartoon van Fokke en Sukke. Ik wil me niet bezondigen aan gepsychologiseer over de factoren achter Dennis Wiersma’s gedrag, maar dat hij geen ideale schoolloopbaan heeft gehad, is een feit. Er wordt altijd enorm bewonderend naar ‘stapelaars’ gekeken, maar we […]

Jan Fasen schreef: Afgelopen maandag las ik een artikel van Sezgin Cihangir in NRC. Hij zet zich af tegen experimenteel onderwijs en stelt dat ‘directe instructie’ de enige methode is die kinderen een stevige basis geeft voor hun verdere ontwikkeling. Bij directe instructie draagt een leraar, met hulp van een daarvoor ontwikkeld model, kennis over aan leerlingen in de klas. Iedereen kent het, heeft er in zijn schooltijd uitvoerig kennis mee gemaakt, want sinds jaar en dag is het vermoedelijk de meest toegepaste methode op scholen. Maar als die manier van werken de beste en enig juiste is voor goed onderwijs en scholen al sinds mensenheugenis ermee werken, hoe is het dan mogelijk dat we jaar op jaar van de inspectie horen dat ons onderwijs onder de maat is?
Het is een debat dat in Vlaanderen én in Nederland voor de nodige verhitte discussies kan zorgen. Terwijl in veel landen men comprehensief onderwijs kent, waarbij de studiekeuze uitgesteld wordt, moet je in Nederland en in Vlaanderen (en nog in enkele andere landen of regio’s) vrij vroeg een keuze maken in het secundair of voortgezet […]
Eindelijk heb ik de nieuwe versie van Visible Learning een eerste keer kunnen doornemen en: Eerst het goede: Maar dan het mindere: Dit laatste brengt tegelijk het 1ste gevaar dat ik zie: wie gaat bijvoorbeeld lezen dat het schijnbaar zeer effectieve constructive teaching slechts op 3 Turkse meta-analyses gebaseerd is. Deze meta-analyses gebruiken dan ook […]

Ook dit jaar vraag ik jullie, onze lezers, een (kleine) bijdrage in de kosten om dit blogcollectief in de lucht te houden. We zoeken geen sponsors of subsidie, zodat we onze onafhankelijkheid als kritische onderwijsbloggers kunnen behouden. De bijdrage wordt besteed om de kosten te dekken van het Wordpress abonnement, plugins en andere voorzieningen.

Een blog van Iris Haentjens en Ruben De Baerdemaeker over cijfers geven. “Wij zijn collega-taalleerkrachten: Iris geeft Frans en Ruben geeft Engels, Duits en Nederlands.”
Meer dan honderd jaar geleden werden al kritische kanttekeningen geplaatst bij de idee dat de beoordeling van academische prestaties het best kan worden uitgedrukt in een cijfer of letter. Die idee wordt toegeschreven aan ene William Farish, een chemicus in Cambridge die in 1792 de eerste zou zijn geweest om studenten bij een examen een score toe te kennen. Of de oorsprong van de cijfercultuur echt zo precies kan worden getraceerd, is twijfelachtig, maar dat “grades” – cijfers of letters – ontsproten uit de industriële revolutie en samen met het geïnstitutionaliseerde onderwijs de wereld veroverden, is wel plausibel: scores maken grotere groepen leerlingen beheersbaar, en maken een vlotte administratieve verwerking ervan mogelijk.