UCLL-lector Mieke Neven schreef een kritisch blogbericht over een courante kleuterklaspraktijk: de weekkalender. Het sluit mooi aan bij dit eerdere bericht van Sanne Feryn en mezelf over de weerkalender. Gewoonten bieden structuur, maar als ze zinloos zijn, betekenen ze vooral tijdverlies.
“Welke dag is het vandaag?”, vraagt de meester terwijl hij naar de grote kalender op de wand wijst. Als niemand antwoordt, vraagt hij “Welke dag was het gisteren?”. De kinderen tonen amper enthousiasme voor de vraag, maar eindelijk zegt Lore “Gisteren was het vrijdag!”. Meester Jef zegt: “Neen, het was gisteren niet vrijdag. Weet iemand anders welke dag het gisteren was?”. Noor suggereert: “Woensdag?”, waarop de meester antwoordt, “Juist! En als het gisteren woensdag was, welke dag is het dan vandaag?”. Enkele pogingen later, wordt het juiste antwoord eindelijk gezegd.
Het is een gekend fenomeen in vele kleuterklassen: elke dag opnieuw wordt het liedje van de dagen van de week herhaald, visueel ondersteund door een aantal vaste prenten: maan, dino, hond, donder enzovoort. Door dit liedje te zingen proberen we kleuters inzicht te laten krijgen in de tijdmaat ‘week’: in een week zijn zeven vaste, opeenvolgende dagen.
Ook al wordt het liedje voldoende herhaald, toch blijven vele kleuters het antwoord op de vraag “Welke dag zijn we vandaag?” schuldig. De kleuters lijken vaak te gokken om het juiste antwoord te geven. Inzicht krijgen in tijd is dan ook niet evident en zal pas ontwikkeld zijn vanaf 9 jaar (Beneke, Ostrosky & Katz, 2008; Janssens, 2001).
