17 mei 2017 
Contacten met ouders, het blijft een delicaat onderwerp voor leerkrachten, ook bij de kleinsten. Zelf schreef ik op Kleutergewijs al eens een ode aan de glimlach aan de schoolpoort. Maar de insteek van Liesl Veulemans is rijker. Waarom maken we grenzen en wat zijn de onbedoelde gevolgen van een gele lijn drie meter voorbij de schoolpoort?
Hoe ver (letterlijk!) mag je als ouder gaan wanneer je je kinderen naar school brengt? Welke al dan niet denkbeeldige lijn wordt er voor ouders getrokken? Het verschil in visie en aanpak van scholen is vaak groot in de praktijk. Telkens wanneer ik studenten bezoek tijdens stageperiodes, en ik in de ochtend weer een andere school binnen wandel, stel ik mezelf de vraag waar de keuze van scholen op gebaseerd is (tot aan de lijn, tot op de speelplaats, tot in de klas), en wat het effect daarvan is op betrokkenheid van en met ouders.
Het STOP! -signaal
Je ziet het wel vaker aan de schoolpoort van de kleuterschool, het bord “vanaf hier kan ik het alleen!” of “hier neem ik afscheid!”. Soms ontbreken de borden, en is het een rode of witte lijn die visueel aangeeft wanneer ouders al dan niet ‘in overtreding zijn’ wanneer ze hun zoon of…
View original post 535 woorden meer
Blogcollectief Onderzoek Onderwijs 
Een stopbord, een witte streep, tot hier en niet verder. Ik ken het niet, ik zie het in Amsterdam niet bij basisscholen en ben blij dat ik het als ouder ook niet heb meegemaakt. Bij mijn kinderen was de cultuur op school dat je in groep 1 en 2 de kinderen tot in de klas bracht. Je kon naar de werkjes kijken als je bijtijds was, je kind kon je iets laten zien en samen kon je het stoeltje in de kring zetten. Het was een feest om vroeg te zijn, of zelfs de eerste. Iedereen wilde graag naast de juf zitten en dat konden alleen de eerste twee kinderen: eentje links en eentje rechts. Langzaam werd de kring groter.
Heel organisch verdween dat naar de klas begeleiden. Voor groep 3 moest je de trap op en dat gebeurde niet meer alle dagen totdat het in groep 4 over was en afscheid werd genomen onderaan de trap. Vanaf groep 6 liefst al gedag zeggen voor het naderen van het schoolplein en in groep 8 ver voor je ouders fietsen zodat maar niet gezien werd dat die vader of moeder met dat jonge broertje bij jou hoorden. In groep 8 fiets je zelf naar school!
Overigens mochten ouders tot in groep 8 ’s morgens in de klas komen, na schooltijd ook trouwens, behalve als er oudergesprekken waren in het lokaal. Zo konden de kinderen aan hun ouders laten zien waar ze mee bezig waren. Alles ging heel gemoedelijk, de meeste ouders moesten naar hun werk en bleven ’s morgens niet hangen en de ouders die wel konden blijven, gingen op tijd de klas uit, na de eerste bel, zodat op tijd gestart kon worden met de kinderen. Eind jaren tachtig waren er geen stopstrepen, stopborden en haaientanden, ouders waren welkom op school en in de klas.
LikeLike
Lang leve Nederland, Marijke. 🙂 In Vlaanderen zie je ze immers vaak, die lijnen. Maar er zijn ook plaatsen waar ouders hun kinderen tot in de klas mogen komen afzetten en een praatje slaan met de leerkracht. “Differentiëren naar leeftijd” zoals in jouw voorbeeld gebeurt ook vaak.
LikeLike