De PISA-storm is nog lang niet gaan liggen, maar na de vorige drie posts (hier, hier en vooral hier), wil ik even stilstaan bij een verhaal dat ik al op mijn Engelstalige blog bracht, en dat eerder iets lijkt te zeggen over didactiek.

Deze grafiek is in mijn bescheiden mening een van de belangrijkste grafieken van de eerste 2 PISA-rapporten – zo niet de belangrijkste. Het bevat zowel een to do-lijst van dingen die moeten aangepakt worden (SES, gender-ongelijkheid,…), maar ook een how to-lijst, en dan valt iets op:

Maar wat betekent enquiry-based versus teacher-directed nu?

2 andere grafieken maken dit duidelijk, waarbij onder de nul gaan slecht nieuws betekent:

Als je ooit over het project Follow Through hoorde, dan hoeft deze grafiek je minder te verbazen, maar het lijk wel op het eerste gezicht haaks te staan op wat je vandaag vaak hoort in en over STEM-onderwijs. Begrijp goed: het is niet zo eenvoudig als zeggen: laten we traditioneel onderwijs gaan geven, dat staat er helemaal niet en pleit PISA zeer zeker niet voor. Variatie van onderwijs is cruciaal, ook in licht van mensen motiveren om voor wetenschappen te kiezen.

Kijk zeker ook naar het belang van adaptief onderwijs, lees differentiatie, in de eerste grafiek. En het betekent ook niet dat onderzoekend leren niet meer mogelijk is, maar misschien is dan deze quote van Hattie en Yates wel heel erg relevant en wat Daniel Muijs in zijn presentatie hier ook al aangaf:: directe instructie is de meeste effectieve methode voor het aanleveren van basiskennis. Eenmaal die basiskennis aanwezig, kan bijvoorbeeld onderzoekend leren wel degelijk een meerwaarde betekenen (zie ook Hattie, 2009).

Wat ik wel zeker weet: dit is voer voor een discussie die actief gevoerd moet worden…