Zweden is een boeiend onderwijsland om te volgen. Ik deelde al eerder de presentatie van Per Kornhall waarin hij met veel data en als een ware thriller beschrijft hoe enkele maatregelen het vaak geroemde onderwijssysteem behoorlijk naar de haaien heeft geholpen.

Maar gisteren kreeg ik van Zweedse vrienden een nieuwe, opvallende Zweedse onderwijsepisode in de mailbox. Jonas Linderoth is een invloedrijke professor onderwijskunde die nu vriend en vijand heeft verrast met een boodschap die je niet anders kan samenvatten als “sorry voor wat ik het onderwijs heb aangedaan de voorbije 20 jaar”. Dit artikel maakt ondertussen behoorlijk wat reacties los: hij heeft het namelijk niet enkel over de hervormingen waar Per Kornhall over sprak in zijn presentatie, maar ook over het ondermijnen van onderwijs an sich. Hij linkt het stijgende lerarentekort – ook in Zweden – aan het te centraal stellen van het natuurlijk leren van de leerling waarbij een leidinggevende leerkracht nog net niet werd weggezet als een machtsgeile, sadistische Caligula (zijn woorden). Vandaag huivert de man echter bij wat volgens hem een simplistische en populistische boodschap was die in de praktijk niet werkt en haaks staat op wat de wetenschap toont.

De reacties op deze publieke excuses zijn opvallend omdat ze hem niet per se ongelijk geven, maar wel omdat Linderoth de invloed van de wetenschap op onderwijs zwaar overschat: alsof leerkrachten als makke schapen deze ideologie hebben gevolgd?

Ik heb me lopen afvragen wat het equivalent zou zijn van een dergelijke excuus in ons taalgebied. Het komt in de buurt van wat in Nederland de commissie Dijselbloem teweegbracht enkele jaren geleden.