Amanda Ripley, schrijfster onder andere voor Time en The Atlantic, maakt momenteel furore met een nieuw boek ‘The smartest kids in the world‘ waarin ze op zoek gaat naar de landen die het best presteren op de wereldwijde PISA-testen om mogelijke verklaringen te vinden.

Voor mensen die PISA wat volgen zou dit weinig nieuws opleveren was het niet voor de aparte manier waarop Ripley het gegeven benadert. Aan de hand van drie Amerikaanse studenten die via het ASF-programma een jaar gingen studeren in Finland, Zuid-Korea en Polen schetst de schrijfster het dagelijkse schoolleven in de drie landen.

De stijl is hierdoor verhalend en toegankelijk. Dit zou sommige kunnen afschrikken als te weinig serieus, maar op een subtiele manier maakt Ripley, mogelijks zelfs ongewild, de complexiteit van landen vergelijken. Terwijl het boek begint met een steeds milder kritisch lofdicht op de PISA-methodologie ontdek je dat Zuid-Korea misschien gelijkaardige doelen bereiken, maar dat de manier waarop wel heel erg verschilt. In Finland lijkt iemand als Kim ki-hoon, die 4 miljoen verdient aan nascholing gewoon niet mogelijk.

Het boek maakt ook duidelijk dat het niet 1 ding is dat voor succes zorgt. Het is een veelheid van elementen die samenwerken. De hoofdboodschap van het boek is duidelijk: beleid kan de prestaties van een land veranderen en argumenten als immigratie (volgens PISA-topman Schleicher slechts verantwoordelijk voor 3% van de variantie) of volksaard zijn niet van tel. Het jammer is dat veel van de factoren die door de kwalitatieve benadering van Ripley in de praktijk toch niet opduiken in het PISA-onderzoek zelf. Zo pleitte in een recente TED-talk diezelfde PISA-topman nog voor grotere klassen met Zuid-Korea als voorbeeld. Dit is pijnlijk als je beseft dat alle leerlingen twee maal per dag naar school moeten gaan omdat ze in de echte klas liggen te slapen wegens saai en weinig interactief en dus daarna naar dure bijscholingscentra gaan om echt les te krijgen.