Deze week kreeg Maurice De Hond terug een pak aandacht (en tegelijk ook een pak onderwijsmensen over zich heen). De aanleiding was zijn vraag naar vereenvoudiging van de Nederlandse taal. Waarom is het nog nodig om ei of ij naast elkaar te laten bestaan.

Over dit aspect is al veel gepalaverd en omdat dergelijke discussies om de paar decennia terugkomen, wil ik niet hierover bloggen. Het is iets anders dat me opviel. De concrete aanleiding in de column die het debat opnieuw aanzwengelde, kwam als belangrijkste reden terug de 7-jarige dochter van de opiniepeiler naar voor. Eerder werd ze ook al genoemd als belangrijke reden voor de start van de Steve Jobsscholen.

Dit is niet typisch voor Maurice De Hond, die het misschien als stijlfiguur gebruikt, maar ik hoor in onderwijsdiscussies vaak dergelijke argumenten. En het is niet helemaal te verwonderen: je krijgt kinderen, komt daardoor met onderwijs in aanraking en je hebt er wel een mening over.

Enkele jaren geleden sprak ik zo voor een zaal vol met een hoogopgeleid publiek waarbij elke vraag over ‘het onderwijs’ in de praktijk ging over ‘mijn kind’. Ik moet bekennen dat ik die avond behoorlijk inwendig kwaad werd.  De hele zaal had duidelijke ideeën over hoe onderwijs er moest uitzien, en sommige droomden al van eigen scholen op maat van hun kind.

Ik vroeg uiteindelijk aan het publiek of ze ooit al aan de school van hun kinderen gevraagd hadden wat ze konden doen om te helpen. De kans is groot dat het dan niet over iPads zou gaan. Ik vroeg hen ook of ze wisten dat anderhalve kilometer verder een leerkracht les gaf aan 20-25 leerlingen die veel diverser waren dan het vrij homogene publiek dat hun kinderen was. Kinderen uit verschillende landen, kinderen die het thuis moeilijk hebben, ook kinderen waar de school in alle stilte voor zorgt dat het kind die dag ‘s middags wel iets te eten heeft. Ik somde zo een hele reeks uitdagingen op die de anekdote van het eigen kind overstegen maar die ook tot het onderwijs van alle dag behoren.

Het gevaar van onderwijsbeleid te bedenken of voor bepaalde veranderingen te pleiten op basis van een enkele anekdote is dat je veel kinderen kan verliezen. Vooral de kinderen die geen mondige ouders hebben. Je hebt namelijk wel heel erg veel anekdotes nodig om tot representatieve data te komen…