Er is in de wetenschap en in het denken over onderwijs een lange traditie om onderwijs te vergelijken met de geneeskunde of de gezondheidszorg. Sta er maar even bij stil zoals onder andere Larry Cuban al eerder deed:
- Evidence based medicine inspireerde evidence based education,
- Gepersonaliseerde medicatie en gepersonaliseerd onderwijs,
- Het belang van testen in beide domeinen,
- In beide domeinen is relatie belangrijk,
- …
Natuurlijk zijn er een pak verschillen, zoals Cuban opsomt:
Maar zelf zie ik ook nog wel een gelijkenis die wat onderbelicht zou kunnen raken: leraren willen net zoals dokters en verpleegkundigen geen enkele leerling verliezen.
Ik hoorde op radio 1 een interview met Anki Nauwelaerts die deze gelijkenis mooi in de verf zette. Ze beschreef hoe haar school elke leerling belde om te kijken wat hun digitale omstandigheden zijn. Ook vertelde ze hoe de school een papieren alternatief aanbiedt zolang niet elk kind online kan. Doorheen heel het gesprek was duidelijk hoe bezorgd mevrouw Nauwelaerts was om leerlingen te verliezen en de kloof te zien vergroten. Voor haar waren deliberaties in juli trouwens geen issue, iedereen wil toch dat zijn of haar leerlingen zo weinig mogelijk leerkansen verliezen. Ze merkte trouwens mijns inziens terecht op dat zomerscholen – waar ze zeker voor was – de kloof nog kunnen vergroten door het vrijwillig karakter.
Het klopt, laat ons eerlijk zijn, dat dokters en verpleegkundigen vandaag de echte helden zijn. Wij, lesgevers hebben het moeilijk, maar lang niet zo moeilijk als zij die echt in de frontlinie staan. Zoals Cuban schreef: onze beslissingen hebben niet onmiddellijk een invloed op leven en dood. Maar tegelijk denk ik, op langere termijn kan dat wel degelijk het geval zijn.
