Gisteren had ik het genoegen om de presentatie van Dylan Wiliam mee te maken in Philadelphia. Hij had het over zijn meest recente boek. Je kan de hele presentatie hier downloaden. In zowel het boek als in de presentatie keek hij specifiek naar de onderwijssituatie in de VS, maar in feite zijn de bedenkingen voor vele regio’s toepasbaar. Hij somt namelijk (vaak populaire) maatregelen op die men vandaag op verschillende plaatsen invoert om onderwijs te verbeteren waarvan onderzoek aantoont dat ze in het beste geval niks opleveren. Soms hebben ze zelfs een averechts effect.

Wat werkt niet, nauwelijks of averechts?

• Getting smarter people into teaching
• Firing bad teachers
• Paying good teachers more
• Reducing class size
• Copying other countries
• Expanding school choice

Sommige van deze elementen zullen tegen je intuïtie ingaan, maar de geciteerde onderzoeken maken veel duidelijk. Over het kopiëren van andere landen gingen een tweet van mij waarin ik Dylan citeerde viraal:

“You should have looked at what Finland did in the nineties to be successful in 2006. Looking at what they did in 2006 is telling you how to drop in PISA-rankings’ @dylanwiliam at #rEDPhil

— Pedro De Bruyckere (@thebandb) October 27, 2018

En hoewel de uitspraak behoorlijk hard kan overkomen, heeft de man wel zeker een punt. De vijftienjarigen die in 2006 zo goed scoorden, kregen een pak onderwijs mee gebaseerd op het beleid van de jaren 90.

Met ‘expanding school choice’ verwijst Dylan specifiek naar de charter schools-beweging in de VS, hier is het verhaal in zijn algemeenheid complexer.

Hij somde ook enkele zaken op die misschien in de toekomst iets kunnen opleveren, maar waar we vandaag nog niet veel over zeker weten of waarover er vandaag vooral discussie bestaat:

• Lesson study/learning study, nog geen duidelijke evidentie van meerwaarde voor leren
• Social and emotional aspects of learning, idem
• Educational neuroscience, vooral bevestiging van wat we al weten. Besteed er volgens Dylan tijd aan in je vrije tijd.
• Grit, mooi concept, maar op school moet je vooral dingen ook leren waarvoor je geen passie hebt, dus als concept niet bruikbaar in onderwijs. Los van de huidige discussies over de oorspronkelijke onderzoeken.
• Growth mindset, wel op inzetten want kost geen moeite, maar verwacht er weinig van.

En wat kan wel werken? Slechts 2 zaken:

• Improving the teachers we have
• Developing a knowledge-rich curriculum

Het zijn er maar twee en het tweede is de basis voor veel discussie, maar waar ik in de lezing gisteren misschien het meest op mijn honger bij bleef zitten door de beperkte tijd.

Misschien het belangrijkste inzicht uit de presentatie, zal je niet met die naam in de slides terugvinden:

Opportunity cost is the most important concept for present educational debates, states @dylanwiliam @ #rEDPhil

— Pedro De Bruyckere (@thebandb) October 27, 2018

Wat is opportunity cost of ook wel alternatieve kosten genoemd?

(Dit)…zijn de kosten van een economische keuze, uitgedrukt in termen van de beste “gemiste kans”: het waardeert de (niet gerealiseerde) opbrengst van het best mogelijke alternatief ten opzichte van de uiteindelijk genomen beslissing (“Kiezen is verliezen”). De winst die aan de hand van deze kosten wordt behaald wordt de economische winst genoemd.

De opportuniteitskosten zijn dus ruimer dan de boekhoudkundige kosten. De boekhoudkundige kosten geven enkel een monetaire (in geld uitgedrukte) waardering van het bedrag dat wordt uitgegeven om iets te verwerven of te doen. De opportuniteitskosten gaan daarenboven na wat een eventueel alternatief gebruik van middelen zou hebben kunnen opleveren. (Wikipedia)

Het gaat dus om de vraag: investeren we wel in de juiste zaken in onderwijs terwijl we met hetzelfde geld veel meer zouden kunnen bereiken.