7 november 2016 
Een brandende kwestie: wat weegt zwaarder, de eindtoets van de basisschool of het advies van de leerkrachten. De Cito-eindtoets was ingesteld om subjectieve oordelen van leerkrachten over het niveau van kinderen te compenseren. Het had (en heeft vermoedelijk) daarmee een emanciperende bedoeling: kinderen uit de arbeidersklasse moeten de zelfde kansen krijgen als kinderen uit de midden- en hogere klassen.
Afgelopen jaar is er nogal gerommeld met de eindtoets. Eerst werd ingesteld dat na jaren het oordeel van de leerkrachten weer de doorslag moest geven. Nu komt de overheid er weer op terug omdat ze bang is dat de subjectiviteit weer een rol gaat spelen en dat een slim arbeiderskind weer als vanouds het advies huishoudschool of ambachtsschool krijgt.
Tijd voor een goede discussie over de voorwaarden waaraan een basisschooladvies moet voldoen. Teun Dekker laat zien hoe op zijn school het advies tot stand komt. Is dat goed genoeg om van de eindtoets af te wijken? Wat kunnen basisscholen nog meer doen om hun adviezen betrouwbaarder te maken?
Volgens mijn “baas” doe ik het niet goed. Ik heb geen negatief beoordelingsgesprek gehad, maar mijn baas, de staatssecretaris, combineert 2 getallen en verbindt daar een conclusie aan. Hij vindt namelijk dat er vaker een gegeven schooladvies moet worden bijgesteld nadat de eindtoets een hoger “advies” laat zien. Voor het gemak vergeet hij dat in zijn eigen opdracht (wet) staat dat een gegeven schooladvies bij een hogere uitslag grondig moet worden bekeken en heroverwogen. Zou hij nu echt niet snappen dat het vergelijken van de 2 cijfers (gegevens advies en advies na heroverweging) niets zegt over de juiste uitvoer van zijn opdracht en ook niets zegt over de kwaliteit van de heroverweging?
In februari 2016 laat de staatssecretaris nog aan de Tweede Kamer weten dat het schooladvies leidend is en dat dit een goed advies is wat het voortgezet onderwijs over moet nemen. Het was één van de weinige keren…
View original post 336 woorden meer
Blogcollectief Onderzoek Onderwijs 
Voor mij is een goede evaluatie per definitie subjectief. Een leerproces is geen objectief productieproces. De evaluatie van dit proces dus ook niet. En het gaat hier tenslotte over leren en klaar zijn om daarin een volgende fase aan te vatten.
De vraag is hoe je op een goede manier met die subjectiviteit kan omgaan. Een toets is slechts een ‘middel’ dat gegevens geeft over hoe het leren verloopt en wat er nog moet geleerd worden voor je aan die fase kan beginnen en welke fase je aanvat.
Als ik lees hoe in deze school vele partners betrokken worden bij het beoordelingsproces en een advies gegeven wordt op basis van een langere periode het leerproces opvolgen, denk ik dat dat een goede manier is om met die subjectiviteit om te gaan. #volbewondering#
Zolang we enkel een toets gebruiken om te beoordelen of een leerling klaar is voor een volgende fase, zullen we prestaties beoordelen en niet ‘het leren’. Wat tot gevolg heeft dat we leerlingen aanzetten om te presteren en niet om te leren… Hoe spijtig vind ik dat als leraar…
LikeLike