De voorbije paar jaar merkte ik een tegenstelling tussen (sommige) pedagogen en onderwijskundigen over Evidence Based Education. Typische vragen zijn dan of ‘meten wel weten is’ versus of sommige ideologische keuzes wel leereffect opleveren. Hierbij wordt niet zelden een karikatuur van de andere kant gemaakt. Als je Evidence Based Education herleidt tot een cijfer, is het makkelijk om het als ongenuanceerd weg te zetten, idem als je denkt dat wetenschap enkel zou bestaan uit kwantitatief werk.

Vandaag staat in de Standaard hoe belangrijk het geluk van de juf of de meester is voor het geluk van het kind:

Wat maakt kinderen gelukkig? De provincie Antwerpen vroeg het aan 13.871 leerlingen uit de vierde, vijfde en zesde klas van 163 basisscholen in 54 Antwerpse gemeenten. De meeste kinderen geven zichzelf een hoge score van gemiddeld 8 op 10. Zeven op de tien scoren een acht of hoger. Er is geen verschil tussen meisjes en jongens, en evenmin tussen jongere en oudere leerlingen.

Verrassender: wie een gsm of smartphone heeft, of een spelconsole, is evenmin gelukkiger dan wie die niet heeft. Het bezit van die spullen heeft geen enkele invloed op de mate van welbevinden.

Wat wel telt: veel vrienden hebben, niet gepest worden, zich niet voortdurend vervelen, en terechtkunnen bij veel mensen, in de eerste plaats bij mama of papa. Ook belangrijk: graag naar school gaan en de juf of meester leuk vinden. Sterker, kinderen die denken dat de juf of meester zelf gelukkig is, zijn op hun beurt ook vaker gelukkig.

Het grappige is: dit onderzoek hoeft niet te verbazen. Kijken we naar bijvoorbeeld John Hattie’s werk over de relatie tussen leerlingen en leerkrachten dan zien we een zeer groot leereffect van meer dan .7. We hebben het steeds over het belang van feedback dat even goed scoort, maar die relatie wordt vaak vergeten. Waarom? Het is wellicht makkelijker om trainingen in feedback aan te bieden dan in het graag zien van je leerlingen.

Maar het belang van die relatie kennen we evenzeer al jaren in het pedagogisch denken, onder andere geïnspireerd door het werk van Rogers, waarin de relatie tussen kind en leraar een belangrijke rol speelt met empathie, echtheid en onvoorwaardelijke aanvaarding.

Vele wegen leiden naar Rome, maar komen vaak op het zelfde punt uit. Het is leuker om eenmaal aangekomen aan elkaar te vertellen over wat men onderweg zag, dan elkaar te verwijten dat de andere een verkeerde weg heeft genomen.