7 september 2016 
Hier weer een stuk van het Vlaamse blogcollectief Kleutergewijs dat de moeite van het nadenken waard is.
Praten en nadenken over diversiteit met je leerlingen is bij uitstek een taak die past in de domeinen socialisatie en persoonsvorming (zie Biesta: Het Prachtige Risico van Onderwijs). Wij zijn in de hectiek van toetsen en examens vaak geneigd ons voornamelijk te beperken tot het domein kwalificatie. Aandacht voor die andere twee, bij alle lessen (niet alleen maatschappijleer en burgerschap), helpt onze leerlingen op te groeien tot volwassen wereldburgers.
Juffrouw, waarom is dat meisje zo vuil?
Juf, dat potlood is niet huidskleur. Het is bruin.
Die is geen Zwarte, die is een neger.
Soundous heeft te lang in de zon gelegen.
Ik ben niet geel, ik ben lichtbruin.
‘Papa!’ roept Hannes, een geadopteerde zwarte kleuter, als Zwarte Piet de klas binnenkomt.
Als kleuters dergelijke uitspraken doen, zijn we geneigd om ze af te wimpelen (‘ze weet niet wat ze zegt’), de schuld bij de ouders te leggen (‘dat hebben ze vast thuis gehoord’) of snel en algemeen af te keuren (‘dat mag je niet zeggen, dat is niet lief’). We veronderstellen dat kleuters opgroeien tot onbevooroordeelde volwassenen als we ‘er’ niet over praten. In tegenstelling tot wat we veronderstellen zijn kleuters niet ‘kleurenblind’. Niet alleen zien jonge kleuters al verschillen in huidskleur, ze gaan deze ook associëren met ‘beter’ of ‘slechter’. Op basis van huidskleur worden zo zelfs…
View original post 1.086 woorden meer
Blogcollectief Onderzoek Onderwijs 
Nog geen reacties ... Wees de eerste die een reactie plaatst!