Dit was het resultaat:
Leraren zijn geen superhelden.
Ze redden de wereld niet als de nood het hoogst is.
Al zullen ze hun leerlingen redden als het moet.
Ze zijn wel schrijvers die elke dag nieuwe stukken bedenken.
Ze zijn wel regisseurs van hun eigen werk.
Ze zijn acteurs die elke dag in interactie gaan met hun publiek.
Ze zijn vaak noodgedwongen administratieve wonderkinderen die minutieus bijhouden hoe ze zelf en hun leerlingen evolueren.
Ze zijn geen ouders.
Ze zijn wel een luisterend oor.
Ze zijn geen Google, ze weten niet alles.
Maar ze zien er leuker uit dan een zoekmachine.
Ze geven suggesties die de zoekmachine steeds weer verslaat.
Ze zetten aan tot denken.
Ze zijn geen tablet, maar werden geboren in 3D.
Ze doen bruizen.
Ze zijn eeuwig jong, omdat jong zijn zo besmettelijk blijft.
Ze zijn het die het verschil maken, zoals Taylor Mali al riep.
Ze zijn gewoon nodig, volgens de OESO meer dan ooit.
Ze zijn het die onze kinderen doen leren, lachen en troosten.
Ze zijn het die het wonder van een eerste gelezen zin helpen ontdekken.
Ze zijn het die kinderen oppikken in hun leefwereld en die wereld opentrekken.
Leraren zijn geen superhelden, ze zijn er namelijk altijd voor hun leerlingen.
Ze redden de wereld niet.
Ze helpen de wereld elke dag maken.
