Er zijn veel schijnargumenten/drogredeneringen [EN: logical fallacies] die gebruikt worden om een discussie te vertroebelen en feiten tegen te werken. Hieronder vindt de lezer een mooie afbeelding van twintig daarvan:
Neem “anecdotal” [anekdotisch]. Anekdotisch ‘bewijs’ is gebaseerd op een enkel voorval van iets dat soms/vaak door de persoon zelf ervaren. Het maakt, bijvoorbeeld, niet uit hoe vaak er empirisch wetenschappelijk bewezen is dat leerstijlen pure onzin zijn, het standaardantwoord van sommige ouders en docenten (die beter moeten weten): “…maar bij mijn kind / bij die en die leerling werken beelden veel beter dan woorden”.
Een andere vaak gebruikte drogredenering is de ‘strawman’ [stropopredenering / een stroman is een vogelverschrikker] waarbij men niet het werkelijke standpunt van de tegenstander weerlegt maar een (karikaturale) variant daarvan. Koploper hier is het wegzetten van directe instructie als uitsluitend klassikaal frontaal onderwijs (waarbij de leerkracht praat en de leerling slechts luistert).
En laten wij de ‘appeal to authority’ [ beroep op autoriteit of argumentum ad verecundiam (Latijn voor ‘argument uit respect’)] die uitvoerig hier behandeld is, niet vergeten. Hier gaat het over een wijze van redeneren waarbij een bewering berust op de autoriteit of de geloofwaardigheid van degene die de bewering doet. Neem het papegaaien van de ideeën van Sir Ken Robinson, Sugata Mitra, Amy Chua en andere eduquacks als voorbeeld hiervan. Diegenen die hen nablaten, vragen zich geen moment af waarop de ideeën van deze mensen precies gebaseerd zijn. Dat is natuurlijk, om het zacht uit te drukken, reuze jammer.
Wat wij ook vaak zien en ervaren, is wat je zou kunnen noemen een variatie van de ‘ad hominem’ redenering. Ad hominem is Latijn voor “argument op de mens” en is een logische drogreden die “de positie van de opponent in diskrediet brengt; een tegenwerping die betrekking heeft op de persoon die een bewering doet, niet op de bewering zelf[1].
Hier wordt gesteld, bijvoorbeeld, omdat een onderzoek(st)er zelf geen docent is of is geweest, kan haar/zijn standpunt niet kloppen. Klinkt logisch, maar…
Neem, bijvoorbeeld, de volgende twee onderzoekers. Louis Pasteur ontdekte dat microben veel ziekten veroorzaakten en was uitvinder van vaccins voor o.a. hondsdolheid en antrax. Jonas Salk was de uitvinder van het poliovaccin. Beide heren hebben veel bijgedragen aan de medische wetenschappen om niet te spreken van ons aller gezondheid , doch beidewaren geen artsen.
Louis Pasteur (1822-1895) Jonas Salk (1914-1995)
Pasteur studeerde scheikunde en biologie en heeft nimmer als arts gewerkt terwijl Salk wel medicijnen studeerde maar na zijn afstuderen onderzoeker geworden is. Moeten hun theorieën, uitvindingen enzovoorts verworpen worden omdat zij geen artsen waren en nooit met patiënten zijn omgegaan?
Het onderwijs zit hier ook vol van. Enkele voorbeelden van mensen die weliswaar geen leerkracht zijn, maar zeer waardevolle bijdragen aan (inzicht in wat al dan niet effectief is in) het onderwijs hebben geleverd, zijn:
- Henry Roediger en Jeffrey Karpicke: retrieval practice oftewel de effecten van (zelf)toetsen aan het leren;
- Richard Mayer: onderwijspsycholoog en bedenker van de cognitieve theorie van multimedia leren;
- Ernst Rothkopf: onderzoeker bij Bell Laboratories die de (mathemagenische) effecten van toegevoegde vragen aan het leren duidelijk maakte; ja en zelfs
- Jean Piaget: een Zwitsers psycholoog die de cognitieve psychologische ontwikkeling van kinderen bestudeerde
Ik zou zeggen: Denk erover na!
[1] https://nl.wikipedia.org/wiki/Argumentum_ad_hominem