Bob Greaves, professor van Media Arts, schreef dat intieme bekendheid van een geleerde in haar/zijn domein van expertise vereist is. Volgens hem is het gevaarlijk wanneer een expert op één gebied denkt dat haar/zijn niveau van kritisch denken aldaar ook mogelijk is op gebieden waar zij geen intieme bekendheid hebben. In de Volkskrant van donderdag 9 januari jl. was er een artikel over een nieuw boek van Amy Chua, auteur van het in 2011 verschenen boek Strijdlied van de Tijgermoeder over haar strijd om haar dochters in de Verenigde Staten op Chinese wijze op te voeden. In haar nieuwe boek, geschreven met haar man Jed Rubenfeld en getiteld The Triple Package, beschrijft zij drie persoonskenmerken – superioriteit, onzekerheid en bedwingen van impulsiviteit – die gecombineerd de basis voor het ideale menselijk ras vormen!
Ik ga het boek niet recenseren maar het over iets anders hebben. De Volkskrant meldt dat zij en haar man doceren/hoogleraren zijn aan de “prestigieuze Yale University”. Ik neem aan om te laten zien dat beide boeken niet geschreven zijn door zomaar iemand. Mijn probleem is dat ik via Google erachter kom dat zij rechtsgeleerden/juridische experts zijn, zij op het gebied van internationale bedrijven, etnische conflicten en globalisering en hij op het gebied van staats- en grondwetsrecht. Met andere woorden, deze twee geleerden hebben geen enkele expertise op het gebied waarover zij schrijven (bijvoorbeeld sociologie, antropologie, onderwijswetenschap), maar doen alsof dat wel zo is en ook door het brede publiek als zodanig erkend worden.
Daniel Willingham geeft in zijn boek When can you trust the experts: How to tell good science from bad in education vier vuistregels voor het nagaan of een voorgestelde oplossing voor een (onderwijs)probleem de moeite waard is. Een daarvan is “trace it,” (spoor het op), waarmee hij bedoelt dat je de geloofwaardigheid en motivatie van de persoon die de oplossing ‘pusht’ nagaat en ervoor waarschuwt ingepakt te worden door (soms niet ter zake doende) titels en kwalificaties (EN: credentials).
Mijn probleem hier is dat naast het Dunning-Krugereffect, waardoor incompetente mensen hun incompetentie niet inzien (zie mijn eerdere blog hierover), hier sprake is van een ander effect, namelijk waar experts op één gebied menen dat zij dus ook gezaghebbend (mogen) zijn op gebieden waar zij eigenlijk geen verstand van hebben. Bij mijn weten is hier geen naam voor, dus bij deze: “expertise generalisation”. Verder, naast mijn probleem met deze algemene experts, heb ik een probleem met de ‘verkondigers’ (hier de Volkskrant, maar overal te vinden), die niet kritisch hiernaar kijken en alleen maar staan te roeptoeteren.
Om weer af te sluiten met Bob Greaves: “We all get a bit foolish when we stray outside the ‘boundaries’ of personal expertise.”
Deze bijdrage is verschenen in het januarinummer van COTimes van [campus]OrléoN (http://www.campusorleon.nl/)