Op de valreep van 2019 schreef Audrey Watters een extreem lang stuk met de volgens haar top 100 mislukkingen in en rond onderwijstechnologie. Ik zag verschillende reacties van beaming tot kritiek dat het te negatief is, bijna allemaal terecht imho. Tegelijk alarmeerde het me dat ik zelf nog verschillende anderen desastreuze voorbeelden kon bedenken die de fail 100 niet gehaald hebben en heb ik weet van enkele mogelijke komende mislukkingen.
Nu, zelf zie ik nog steeds voordelen van technologie in onderwijs, maar tegelijk is het belangrijk om het over de grote olifant in de kamer te hebben die bij verschillende van de mislukkingen speelden die Watters opnoemde en die Natalie Wexler hier mooi samenvat:
Educators love digital devices, but there’s little evidence they help children—especially those who most need help.
Veel van de initiatieven die Watters bespreek hadden goed- en soms kwaadbedoeld vooral arme kinderen op het oog. Goedbedoelde argumenten waren dat arme kinderen beter zouden kunnen leren of eindelijk een leraar zouden krijgen die ze voordien nog niet hadden dankzij tablets, One Laptop per Child en andere gaten in de muur. Kwaadbedoelde argumenten die ook vaak speelden, maar minder luid uitgesproken werden: contactonderwijs als luxeproduct, dus meer technologie voor kinderen die deze luxe niet kunnen betalen, al dan niet veroorzaakt door lerarentekort of omwille van verdere besparing op docenten. Het idee van teacher proof materiaal dat al een paar decennia meegaat, kreeg een hernieuwde hoop bij sommige onderwijsvernieuwers, techneuten en beleidsmensen.
Je wil niet denken aan al het geld dat op deze manier verslonden is zonder dat het de leerlingen of de leraren ten goede kwamen. Van de duurste beamers die een mens kan kopen, smartboards, over de vele uren die docenten staken in , tot de miljarden die Bill Gates in onderwijs investeerde en in het beste geval geen meerwaarde opleverden. Vorig jaar sprak ik nog in Vlaanderen op een congres waar een Amerikaanse onderwijsdenker die ooit voor Gates werkte, beweerde dat Alt School en Carpe Diem scholen geen mislukking waren. Wellicht omdat hij aandelen had in Alt School en hij nog steeds hoopt dat het ding ooit nog iets oplevert, leer- of andere vormen van winst.
Stel je voor dat deze bedragen aan de ouders of aan de kinderen besteed werden, er was wellicht meer kans op leerwinst. Stel je voor dat deze bedragen besteed werden aan docenten, er was mogelijk een kleiner lerarentekort (nee, het zou het niet voorkomen hebben, denk ik).
Hoe kunnen we dit in de toekomst voorkomen? Nee, niet door massaal technologie te bannen. Maar misschien moeten we wel voorzichtiger en meer doordacht technologie in onderwijs doorvoeren en ons niet laten gek maken door de verkopers die zeggen dat AI of VR het volgende mirakel zal opleveren, terwijl anderen hijgen dat het onderwijs nooit mee is met zijn tijd.
Vrij naar Dylan Wiliam zouden we beter de volgende vragen stellen:
- Lost de nieuwe aanpak een probleem op die we ervaren?
- Hoeveel meer zal er geleerd worden?
- Hoeveel zal het kosten? En is dat meer of minder dan dat we nu betalen? Kunnen we de meerprijs verantwoorden door vraag 1 en 2?
- Kunnen we het hier implementeren?
Dus nee: geen pleidooi voor minder technologie, maar aub, meer doordacht?
