Het is wellicht vooral een discussie voor mensen die praten over onderwijs, en minder voor mensen die druk bezig zijn met onderwijs zelf, maar ik merk de voorbije tijd opvallende veranderingen in het denken over onderwijs.

Er was de reeks in het NRC over het belang van instructie en les geven, die op zich niet noodzakelijk de verandering toonde, maar ik zag het wel in de reactie van Hartger Wassink en Claire Boonstra op de reeks. In hun stuk erkenden ze het belang van instructie en onderwijs, en eerlijk: ik zag een maand eerder nog Claire aan het werk met een zaal leerkrachten en veel kan veranderen op een maand tijd. Ook bij Vlaamse denkers die tot voor kort nog behoorlijk sociaal-constructivistisch pleitten, merk ik een beweging naar meer leerkracht-geleid onderwijs. Dit wordt deels ingegeven door slechtere resultaten zoals PIRLS, maar ook door wetenschappelijke inzichten die op beperkingen van bepaalde zienswijzes tonen.

Maar het gaat niet enkel over de tegenstelling constructivisme tegenover een meer evidence-based of een meer cognitivistische aanpak. Gisteren werd een opinie van Nele De Saeger in De Standaard massaal gedeeld in mijn tijdlijn. In het stuk stelde ze dat ze het wel gehad heeft met de obsessie met vaardigheden. Dirk Van Damme deelde het stuk ook en zijn commentaar was duidelijk in het licht van de komende discussies over eindtermen:

Competentiegericht onderwijs is volstrekt doorgeslagen in de eindtermen en leerplannen. Vooral in het taalonderwijs, maar ook in andere domeinen. https://t.co/hhcTX0zORB

— Dirk Van Damme (@VanDammeEDU) January 23, 2018

Het zijn maar enkele eerder anekdotische voorbeelden, maar ik kan nog een tijdje verder gaan met voorbeelden die ik de voorbije maanden opmerkte.

Nu zijn er verschillende scenario’s mogelijk. Het zou kunnen dat we in een stellingenoorlog terechtkomen zoals we onder andere in Nederland ken(d)(n)en rond realistisch rekenonderwijs of zoals we vandaag in de Angelsaksische wereld kennen rond de tegenstelling progressief-conservatief waar er ook nog een expliciete politiek connotatie bijgevoegd wordt. Ik vermoed – al kan het ingegeven zijn door naïeve hoop – dat we echter meer naar een middenpositie evolueren waarbij het beste van alle mogelijke werelden samen kan komen. Het is het verschil tussen collectief voortschrijdend inzicht en een slingerbeweging waarbij het dan te hopen is dat we niet massaal beginnen doorslaan naar de andere kant.