Vandaag staat het verslag van het bezoek dat ik maandag samen met Remy Amkreutz maakte aan de Michaela Community School.We mochten vrij in en uit elke klas lopen en met iedereen spreken die we wilden spreken. Ik sprak zelf met een tiental verschillende leerlingen, interviewde een pas gestarte leerkracht, natuurlijk ook de directrice, enz.

We zijn nu woensdagochtend en op veel punten weet ik nog steeds niet wat te denken. Je herkent veel ingrediënten van op andere plaatsen. Ze zetten erg in op formatief evalueren onder andere via de bordjes die je kan je kennen uit The Classroom Experiment en Dylan William, al willen ze ook wel vingers zien. Ook token economy met de vele badges en andere vormen van behaviorisme vormen duidelijk een basis voor de grote aandacht aan klasmanagement. En de aandacht voor taal zou veel mensen kunnen charmeren. Zo zag ik bijvoorbeeld hoe in de wiskundeles er én boekentips gegeven werden én er bepaald werd met welke woorden die week de antwoorden moesten beginnen. Ook merkte ik dat elke leerkracht op de taal van de kinderen lette (goed uitgesproken, genoeg geprojecteerd, enzovoort). Maar alle ingrediënten samen, die zorgen er voor dat ik wellicht nog een hele tijd zal piekeren.

Ik had vooraf zeer veel over de school gelezen – ze is zowat de meest besproken én omstreden school van het Verenigd Koninkrijk – maar wat ik ter plekke zag was tegelijk milder én strenger dan ik verwacht had. Ik vreesde dat ik vooral papegaaiwerk zou zien, vooral dril en dergelijke meer, maar tijdens de lessen merkte ik hoe de leerlingen vooral veel inzichtsvragen kregen. De lat werd in feite vaak nog veel hoger gelegd dan ik verwacht had. Tegelijk gaven de leerlingen aan geen druk te voelen en de school zelf vooral als veilige omgeving te ervaren (het anti-pestbeleid werd vaak door de leerlingen zelf genoemd). Dit is voor mij nog steeds bevreemdend in een omgeving waar elke minuut telt en waar af en toe extra leerkrachten de klas binnen komen wandelen om te kijken of je wel recht genoeg zit. Tegelijk merkte ik bij de lesgevers een grote passie voor de klas én de leerlingen.

Ik werkte mee aan de reportage uit nieuwsgierigheid. Het is niet de bedoeling om reclame te maken voor een model van onderwijs, Ik schreef onlangs nog waarom er nooit een school zal komen op basis van mijn visie. Michaela is dus ook niet ‘mijn school’ en er komen misschien nog wel dergelijke reportages over compleet andere scholen. Daarom dat de aanbevelingen die ik meedraag van deze school misschien anders zijn dan je zou verwachten. Op de vraag van Remy wat ik er van meeneem, stelde ik namelijk:

Uit Michaela kunnen we twee belangrijke lessen trekken. Het belang van sterk leiderschap en een duidelijke visie staan voorop, want zo trek je enthousiaste leerkrachten aan die zich willen inzetten. Maar minstens even belangrijk is de rotsvaste overtuiging die hier heerst dat iedereen meer kan dan vaak vooraf wordt aangenomen.

Merk op dat ik schrijf over het belang van een duidelijke visie, maar dat ik niet stel of deze visie de juiste is. In Klaskit is de titel van een hoofdstuk niet voor niks: Heb een visie (Maar het geeft niet welke visie).

Naast de mooie foto’s van Ilias bij in de krant, geeft deze video ook wat beeldmateriaal bij de woorden. Na een tijdje geen bezoekers meer aanvaard te hebben na enkele incidenten waarbij leerlingen lastiggevallen werden door mensen, is de school terug zeer open voor bezoekers. Ze hebben dagelijks 5-6 bezoekers vanuit de hele wereld, met nadruk op de Engelstalige landen. Dus wie ook wil piekeren, ga langs.

P.S.: en mocht je denken dat ik mijn kritische bril had thuisgelaten, nee hoor. Ik ging zo al eerder met de directrice in discussie omdat ze stelde dat ze evidence-based zou werken. Haar totale afkeer van groepswerk staat echter in schril contrast met de evidentie die hierover wel degelijk bestaat.