Leraar zijn is het mooiste beroep ter wereld. De leerkrachten die dit lezen zullen het beamen, de anderen zullen het wellicht niet met me eens zijn, maar die dwalen.

Het geluk om kinderen opeens te zien lezen, na uren, dagen, weken proberen opeens toch dat ene inzicht bevatten, de discussies die je hebt met pubers die hun en jouw denkmogelijkheden testen,… te veel om op te noemen.

Het is een job waarbij de hele wereld je klas binnen kan komen. Denk aan al het goede en al het kwade dat in de samenleving gebeurt, en je kan het in je klas meemaken. Van elke oorlog tot elk nieuw broertje of zusje dat geboren wordt. Van de eerste verliefdheden tot het eerste verlies.

Het is een job met een enorme verantwoordelijkheid, dat klopt. We krijgen de kinderen in bruikleen van hun ouders en we moeten ze voorbereiden op een samenleving. Die ouders en die samenleving wijzen ons ook graag op die verantwoordelijkheden. Telkens iets mis gaat, vragen ze ons om het ook bij te nemen.

Maar wij zijn verantwoordelijke mensen. We voelen ons verantwoordelijk. Daarom spreken we over onze kinderen, onze leerlingen. Ok, soms ook over onze puistekoppen, maar vol liefde. Het is de reden waarom je op deze prent kan zien waar de leerkracht woont:

Het is ook de reden waarom enkel mensen die onderwijs niet begrijpen, pleiten voor zoiets als een prestatiebeloning. Meer loon als je leerlingen beter presteren. Alsof een leerkracht een fantastische les in zijn of haar schuif zitten heeft en die er pas uithaalt als er geld op tafel komt. Een beetje leerkracht wil enkel het beste voor zijn of haar klas. Een beetje veel leerkracht liever nog meer dan het beste. Het is ook de reden waarom als de taakbelasting toeneemt, leerkrachten vaak toch verder doen en er al veel moet gebeuren vooraleer leerkrachten staking overwegen zoals in het basisonderwijs in Nederland.

Het is ook de reden waarom het ook een heftig beroep kan zijn. Het zijn niet noodzakelijk de hormonen, de vele vergaderingen, de vele vragen, enzovoort, nee, het is het constant publiek presteren voor jouw kinderen. Maar we hebben 1 geluk, als er al eens een les mislukt, dan is er meestal al heel snel een volgende. En nog een, en nog een

Dank krijg je soms op de vreemdste manieren. Vaak niet onmiddellijk, soms niet, maar heel soms gebeurt het onverwacht. Je komt een oud-leerling of oud-student tegen. Of bijvoorbeeld dinsdag zat er een student in mijn les die aangaf gestopt te zijn met zijn studies. Terwijl ik dacht, shit weer een leerkracht minder, vertelde hij mij dat hij toch nog naar mijn lessen wou komen omdat hij er zoveel aan had. Ik loop er zelf al een paar dagen blij door.

Ik zei het al, het is het mooiste beroep ter wereld.

P.S. voor de Vlaamse lezers: Wel jammer dat er steeds minder mensen voor dit mooiste beroep ter wereld kiezen. De inschrijvingscijfers dalen al jaren op een rij. Ook jammer dat er steeds meer leerkrachten aangeven dat het nog moeilijk vol te houden is. Vooral jammer dat er al lang plannen zijn voor een loopbaanpact om beide en andere uitdagingen aan te pakken. De hoop dat het voor deze regeerperiode zou zijn, werd enkele weken geleden de grond in geboord toen bleek dat de verschillende sociale partners er weer niet samen uitraakten. Misschien wordt het dan maar de volgende regeerperiode. Deze start trouwens in 2019. Oja, het verwachte lerarentekort in 2020 bedraagt 20000 leerkrachten, vooral in secundair onderwijs en in de steden. De opleiding van leerkrachten in hogescholen duurt drie jaar. We leven vandaag in 2017.