In ons gezin ben ik het vaak die kookt. Ik doe het graag. Dit koken bracht me bij de volgende gedachte over onderwijs. De voorbije decennia zijn de gewoontes op vlak van thuis koken en eten namelijk behoorlijk veranderd. Waar de norm was dat iedereen moest eten wat de pot schaft, is het niet abnormaal dat verschillende maaltijden of versies van maaltijden gemaakt worden voor verschillende mensen aan tafel. Dit kan gaan van gewoon een tweede groente of een ander stuk vlees, tot echt compleet verschillende maaltijden. .

De redenen om dit te doen kunnen divers zijn. Zelf ben ik allergisch aan vis- en schaaldieren, dus is een alternatief noodzakelijk. Soms is er ook een praktische reden: gezinsleden die op verschillende momenten thuis komen. Een andere reden kan zijn dat een kind iets niet graag lust (zie oa hier)

Bij dit laatste zullen nu al een paar lezers misschien een ongemakkelijk gevoel krijgen. Maar moet een kind dan niet dingen leren eten? Stel je voor dat een kind enkel zou moeten eten wat het graag lust. Zou het dan ooit spruitjes eten? Of iets anders dan pizza of frietjes? En is het af en toe niet daarom nodig dat een kind eet wat de pot schaft? Ook al omdat je niet altijd tijd hebt om twee of drie verschillende maaltijden te maken. Anderzijds zal je als je regelmatig kookt, hopelijk voor genoeg variatie zorgen en er mee rekening houden dat je niet elke keer iets minder populair op tafel zet. Tegelijk besef je dat elke dag frietjes allesbehalve gezond is.

In onderwijs moet je soms een andere “maaltijd” maken niet omdat een kind allergisch is (alhoewel sommige kinderen dit misschien wel denken), maar bijvoorbeeld omwille van inclusie en je het kind niet wil laten verhongeren. Vaak ga je differentiëren in aanpak en inhoud, omdat bijvoorbeeld de ene grotere honger heeft, de andere een kleinere maag,… Soms ga je kinderen laten proeven, omdat het nieuw is maar je het de kinderen dit wil leren kennen. Wie weet, vragen ze daarna meer. Soms zal een leerkracht ook zeggen dat het leren is wat de pot schaft, omdat het gezond of nodig is. Maar soms zal een leerkracht ook zeggen dat het leren is wat de pot schaft, omdat het gezond of nodig is. Dat laatste is ook een taak die bij opvoeding en vorming hoort, net als alle voorgaande. Ouders die moeilijke eters hebben thuis, weten hoe moeilijk leren eten soms kan zijn. Je zal alles proberen, ook dit is een taak van de leerkracht.

Smakelijk.

P.S.: alhoewel de tekst ogenschijnlijk weinig onderzoek bevat, kan je onder andere in de volgende posts terecht voor meer:

• Do Learners Really Know Best? Urban Legends in Education

• Recensie door Simon Verwer: Gert Biesta – The Beautiful Risk Of Education
• En bij uitbreiding verschillende bronnen over niet-bestaande leerstijlen.
• Extra verdieping komt ook nog komende zaterdag in mijn lezing op ResearchED in Amsterdam en in een nieuw wetenschappelijk artikel dat heel binnenkort verschijnt.