Ik publiceerde deze blog oorspronkelijk op mijn OU-blog in april 2012. Omdat dit nu ‘actueel’ is geworden door een besluit vab Facebook dacht ik om het hier ook te publiceren.

Ik las een stelling bij een proefschrift, en de stelling luidde: “Pasgeboren kinderen van ouders met Facebook verdienen onmiddellijk een eigen Facebook pagina om zo vrienden en familie op te hoogte te houden van hun ontwikkeling”. Ik kon mijn ogen eigenlijk niet geloven, en wel voor twee redenen. Ten eerste moet een stelling verdedigbaar zijn en niet zomaar een leuke uitspraak zijn. Ten tweede om ik van mening ben dat zoiets doen echt verwerpelijk is.

Ten eerste: Is deze stelling verdedigbaar? Mijns inziens is deze stelling alleen verdedigbaar in een aantal landen ter wereld waar gelukkig Nederland niet bij hoort. Wat is nou het geval? Nederland heeft, namelijk de Universele Verklaring van de Rechten van het Kind ondertekend. Artikel 16 van deze Verklaring leest als volgt:

ARTIKEL 16

16.1 Geen enkel kind mag worden onderworpen aan willekeurige of onrechtmatige inmenging in zijn of haar privéleven, in zijn of haar gezinsleven, zijn of haar woning of zijn of haar correspondentie, noch aan enige onrechtmatige aantasting van zijn of haar eer en goede naam.

16.2 Het kind heeft het recht op bescherming door de wet tegen zodanige inmenging of aantasting.

Als ouders – of wie dan ook – op Facebook van alles noteren en publiceren over hun pasgeboren kind zijn zij bezig zich willekeurig in te mengen in het privéleven van hun kind. In wezen zouden de ouders niet aangemoedigd worden om dit te doen maar weerhouden, en ouder die dit toch doen zouden eigenlijk vervolgd moeten worden door deze inmenging.

Daarnaast, en dit heeft deels te maken met de reden waarom ik zulk gedrag verwerpelijk vind, is dat het in de nabije of verre toekomst zou kunnen leiden tot een aantasting van de eer en goede naam van het kind en nog erger. Hoe? Nou, een tijd geleden was er een opiniestuk in de krant (VK of NRC; weet ik niet meer) hierover. Het ging over een denkbeeldige jongen die (in 2020) solliciteerde naar een baan. Hij werd afgewezen omdat, volgens de werkgever, er toch een kandidaat was die iets beter was. De echte reden was dat men door op het Internet de jongen zijn achtergrond na te pluizen vonden een Facebookpagina over de jongen van toen hij kind was waarover de ouders uitgebreid had verteld of zijn hartproblemen. De werkelijke reden voor afwijzing was dat de werkgever bang was voor hoge ziekteverzuim in de toekomst.

Wat wij plaatsten op het Internet heeft een lange leven en is ook niet uitroeibaar. Het is erg genoeg dat baldadige middelbaar scholieren en universiteitsstudenten foto’s van en verhalen van henzelf plaatsen en dat deze foto’s en verhalen hen op een later moment opdoemen om hen te kwellen. Je zou kunnen zeggen “eigen schuld, dikke bult”. Maar wat als over 15 jaren het kind meedogenloos gepest wordt omdat een vriendje of vriendinnetje ontdekt dat het kind nog plaste in bed toen het 5 was of kwam de grappige foto’s van een zindelijkheidstraining tegen. Het is niet de schuld van het kind dat zijn of haar niet nadenkend ouders, of die dachten dat het grappig of koddig was, zoiets op het Internet plaatsten. Ouders de schuld maar het kind krijgt een dikke bult!

Ouders zijn terecht trots op hun kind en hebben het goede recht om vrienden en familie van alles en nog wat te vertellen over de ontwikkeling en levensloop van hun kind. Zij kunnen e-mails naar elkaar sturen, foto’s naar elkaar sturen en zelfs – maar dit wordt een grijs gebied – foto’s beperkt beschikbaar stellen voor familie en vrienden op Flickr of Picassa (wij weten hoe slecht FB is met privacy!). Maar, zoals in Artikel 16 van het Verdrag staat, een kind heeft het recht op bescherming door de wet tegen ongevraagde en mogelijk ongewenste inmenging in zijn of haar leven of aantasting – nu of in de toekomst – van zijn of eer of goede naam.

Ouders, wees verstandig en volg de stelling van de jonge doctor niet op!

Volg mij op Twitter: @P_A_Kirschner