Blogde hierover al op mijn Engelstalige site, maar dit artikel in The Conversation van Jared Cooney Horvath en Gregory Donoghue is te handig en belangrijk om ook niet hier te delen. Ze zijn voor alle duidelijkheid niet tegen neuro-educatie, maar ze tonen aan dat vaak brein niet nodig is in de uitleg.

De 4 gouden tips:

• Kan je het woord ‘brein’ vervangen door student zonder dat de betekenis verloren gaat? Dan heb is er hier geen neurowetenschap nodig.
• Is wat men beschrijft een nieuw inzicht of was het al langer een bekende succesvolle aanpak in onderwijs? In het laatste geval is een neurologische verwijzing overbodig.
• Welk soort onderzoek wordt gebruikt om hun punt te maken? Psychologisch, onderwijs of ander gedragsonderzoek? Terug: geen neurologie nodig.
• Heeft het resultaat echt betekenis en is het resultaat meetbaar? Is het antwoord ‘nee’, dan terug: geen neurologie van doen.

Wil je een voorbeeld? Check bijvoorbeeld mijn analyse van de wetenschappelijkheid van UDL en je merkt al snel hoe het brein hier compleet overbodig is.