In Nederland heeft men ervaring met schaalvergroting, af en toe niet goed gelukt of helemaal niet gelukt. Hier in Vlaanderen wil men dit ook doen, vaak in adem gesteld dat we het niet zoals bij onze Noorderburen willen doen.

Al een tijdje waart er specifiek voor het Nederlandse beroepsonderwijs, het MBO, echter een idee van net schaalverkleining. Kleinere scholen zijn niet noodzakelijk slecht voor bijvoorbeeld moeilijker te bereiken doelgroepen die zo makkelijker kunnen doorstromen naar hoger onderwijs.

Vandaag spreekt in De Volkskrant de Nederlandse minister van onderwijs over het MBO dat volgens haar “innovatiever, kleinschaliger en regionaler” moet worden. Verder wil ze een scherper onderscheid maken tussen vak- en beroepsonderwijs, ‘zodat meer jongeren vol overtuiging kiezen voor vakmanschap’. Lees meer hier.

Beroepsgericht zou dan ‘hoger’ zijn dan ‘vakgericht’ omdat deze ‘onderkant’ (woorden uit het artikel), het hele MBO een slechte naam geeft. Ik herken dit deels, maar vraag me wel af wat het dan zal betekenen om later in dat ‘vakonderwijs’ te zitten: je hebt gefaald want je gaat niet naar het middelbaar beroepsonderwijs?

Er zullen hier verschillende mensen een hele tracking-discussie kunnen over voeren (doen we in Vlaanderen al een tijdje), maar ik laat deze discussie even passeren. Ik vind het persoonlijk vooral interessant dat men van het dogma van groter is beter afstapt.

Mensen die me kennen, weten dat ik een behoorlijk koele minnaar van schaalvergroting ben. Niet zozeer omwille van een misplaatste nostalgie, maar wel omdat er wel een degelijk optimale schoolgrootte bestaat met positieve effecten voor personeel en vooral leerlingen. Die scholen zijn dan niet zo klein als sommige nostalgie zullen denken, maar zeker niet zo groot als sommige beleidsmensen dromen.